Bocja wspaniała – Botia macracantha. Bocja wspaniała jest zdecydowanie jedną z najpiękniejszych ryb akwariowych pochodzących z Azji. Posiada trójkolorowe ubarwienie które nadaje jej niesamowity wygląd. Prowadzi głównie nocny tryb życia, w dzień chowając się po różnego rodzaju kryjówkach. Bocja potrafi wydawać słyszalne dźwięki: ,,kliknięcia” w okresie karmienia. Drugim zaskakującym zachowaniem jest układanie się na boku, które sprawia wrażenie że nasza ryba jest martwa. Zachowanie to jest całkowicie naturalne i nie stanowi objawów choroby. Bocja wspaniała śpi i odpoczywa w ten nietypowy sposób. Na terenach, na których występuje naturalnie gatunek ten traktowany jest również jako pożywienie. Jest bardzo przydatna w zwalczaniu ślimaków, ponieważ z chęcią je zjada. W odpowiednich warunkach może dożyć nawet 50 lat. Hodowla bocji wspaniałej wymaga czasu i dużej ilości cierpliwości. Zdecydowanie najlepiej gatunek ten czuje się w większej grupie. W grupie najłatwiej ujawniają się typowe zachowania tego gatunku. Bocja wspaniała jest podatna na ospę rybią.
Bojownik syjamski - Betta splendens. Z powodu wojowniczego usposobienia samców od dawna są popularne w Syjamie, gdzie urządzano widowiskowe walki tych ryb. Ubarwienie naturalne jest brunatne z łuską mieniącą się różnymi kolorami. W akwariach wyselekcjonowane różnobarwne odmiany wielkopłetwe. Samce są zwykle jaskrawej ubarwione i mają większe płetwy. Barwy są zmienne w czasie, a zależą od oświetlenia i samopoczucia bojownika. Gdy zbyt nagle pojawi się światło, zaczynają się kryć w zakamarkach zbiornika. W 1892 roku został po raz pierwszy przywieziony do Paryża, skąd rozpowszechniono go po całej Europie. Płetwy – grzbietowa, ogonowa, odbytowa i brzuszne u samców są znacznie dłuższe niż u samic, czasem nawet weloniaste. Po osiągnięciu dojrzałości płciowej umieszcza się każdego samca osobno, w niewielkich naczyniach ustawionych jedno obok drugiego. Usiłują one wtedy wydać się sobie wzajemnie jak najokazalsze i najgroźniejsze, prężą więc stale płetwy, co przyspiesza rozrost tej ozdoby. Jednakże nie polecamy hodowania bojownika w malutkich zbiornikach, ponieważ męczą się w nich oraz takie zbiorniki wcale nie wyglądają estetycznie. Dorosłe samce walczą o swoje terytorium na śmierć i życie. Zamieszkuje głównie powierzchniową strefę w zbiorniku. Poza okresem tarła, zalotów i walki są raczej powolne i mało ruchliwe. Około drugiego roku życia bojownik staje się jeszcze mniej ruchliwy.
Długonos ciernisty - Macrognathus aculeatus. Ryba ta, jeśli jest hodowana pojedynczo lub dwoma przedstawicielami gatunku, to staje się bardzo agresywna. Jednak im grupa większa tym staje się łagodniejsza. Często widać wtedy zwinięte ze sobą ryby w jakiejś kryjówce, np. taki widok jest częsty w sklepach akwarystycznych. Jednak rzadko kto ma takie warunki by hodować liczną grupę tych ryb, więc najlepiej zdecydować się na jednego osobnika.
Gupik pawie oczko – Poecilia reticulata. Nazwa zwyczajowa Gupik pochodzi od Girardinus guppi nadanej w 1866 roku przez wielebnego Roberta Johna Lechmere Guppy, uważanego za odkrywcę tego gatunku w Trynidadzie. Samce zazwyczaj nie żyją dłużej niż dwa lat, samice mogą żyć nawet kilka lat. Starsze samice stają się zazwyczaj garbate. Gupik pawie oczko jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych żyworodnych ryb hodowanych w polskich akwariach. Dziką formę można spotkać niezwykle rzadko, ale hodowane przez wiele pokoleń bez selekcji wracają do postaci podobnej do pierwotnej. Nasze domowe zbiorniki zamieszkują głównie gupiki z form ozdobnych, o wiele bardziej barwne od pierwotnych odmian. Są uznawane za ryby spokojne, które powinny żyć w grupie. Samce są bardziej smukłe i mniejsze od samic, a także ich płetwa odbytowa ogonowa została przekształcona w gonopodium. Samce posiadają również różnokolorowe ubarwienie. Gupik pawie oczko powszechnie jest uznawany za rybę bardzo wytrzymałą i łatwą w hodowli. Jest rybą bardzo różnorodną pod względem ubarwienia. Samce gupika pawie oczko posiadają płetwę ogonową w bardzo rozmaitych kształtach. Na podstawie kształtu płetw samca, wyróżnia się 12 standardów. Najczęściej spotykane posiadają ogon w kształcie wachlarza. Samce konkurują między sobą prezentując się przed samicami. Mają trzepoczący styl poruszania się, szczególnie samce podczas zalotów, kiedy podążają za samicą. Gupiki wykorzystywane były w celu niszczenia larw komarów roznoszących malarię. Za centrum hodowli gupika uznawana jest Floryda. Niestety w ostatnim czasie coraz częściej zdarzają się zachorowania tego gatunku. Dzieje się tak zapewne z powodu importu tych ryb z dalekowschodnich hodowli. Dużo pewniejsze są osobniki z rodzimych hodowli. Niektórzy wyróżniają także populację o nazwie gupik Endlera. Jest to ryba bardzo ruchliwa, która faktycznie sprawia wrażenie odmiennego gatunku. Samce tego gatunku posiadają brzuch zdobiony czarnym łódkowatym i krótkim pasem, natomiast płetwa ogonowa wygląda jakby miała górny i dolny miecz.
Mieczyk (Mieczyki) Hellera – Xiphophorus helleri. Mieczyk Hellera jest gatunkiem bardzo rozpowszechnionym w akwarystyce. Gatunek ten został sprowadzony do Europy w 1907 roku. Mieczyki są dosyć łatwe w hodowli. Szczególnie polecane dla początkujących akwarystów. Są rybami spokojnymi i towarzyskimi. Samce w dolnej części płetwy ogonowej posiadają wyrostek, przypominający szpadę. Miecz ten w trakcie zalotów dodaje znaczenia poszczególnym samcom. Długość tego miecza bywa różna i zależy od konkretnego osobnika. Samce niekiedy posiadają miecz o długości zbliżonej do długości swojego ciała, pomijając głowę. W powszechnym handlu można wyróżnić wiele odmian mieczyka ( krótkopłetwa, długopłetwa i księzycowa). Różnią się one ubarwieniem oraz kształtem i długością płetw. Wśród mieczyków dzikich najbardziej znana jest forma zielona. Mieczyki hodowlane często posiadają bardzo zdecydowane barwy. Możemy spotkać mieczyki zielone z pomarańczowymi płetwami, czerwone, jasnożółto-pomarańczowe, białe z czerwonymi liniami, czarne i wiele rodzajów albinosów. Samce są smuklejsze i intensywniej ubarwione. Samce posiadają również charakterystyczny miecz oraz płetwę odbytową przekształconą w gonopodium. Specyficzne gonopodium umożliwia krzyżowanie z gatunkami pokrewnymi takimi jak np: zmienniak plamisty i wielobarwny. W hodowli mieczyka Hellera należy pamiętać aby trzymać albo jednego samca, albo przynajmniej cztery. Umożliwi to zmniejszenie negatywnego zjawiska rywalizacji wewnątrzgatunkowej. Samce w większej grupie rozkładają poziom agresji pomiędzy większą liczbę osobników.